Ang Jainismo ay nagsimula noong ika-anim na siglo bilang isang kilusan ng pagreporma sa loob ng Hinduismo. Ito ay base sa mga katuruan ng nagtatag nito na si Mahavira. Dahil sa paniniwala na ang buhay ng pagtanggi sa sarili ang daan para sa “karunungan” o “enlightenment,” naglagalag si Mahavira ng hubad at hindi nagsasalita sa buong India sa loob ng 12 taon at nagtiis ng mga kahirapan at pangaabuso. Pagkatapos, pumili siya ng mga alagad at ipinangaral ang kanyang natagpuang bagong paniniwala.
Marahas na sinalungat ni Mahavira ang ideya ng pagkilala at pagsamba sa isang pinakamataas na persona. Bagama’t tinatanggihan ni Mahavira na may Diyos o mga diyos na umiiral upang sambahin, gaya ng ibang lider ng relihiyon, sinamba siya ng kanyang mga tagasunod kalaunan. Pinangalanan siya na ika 24 na “Tirthankara,” ang huli at pinakadakila sa lahat ng mga tagapagligtas. Ayon sa mga kasulatan ng Jain, bumaba si Mahavira mula sa langit, hindi nagkasala, at sa pamamagitan ng meditasyon, pinalaya ang kanyang sarili sa mga makamundong pagnanasa.
