elehiya sa kamatayan ni kuya (bhutan)
Isinalin sa Filipino ni Pat V. Villafuerte Hindi napapanahon!
Sa edad na dalawpu’t isa, isinugo ang buhay Ang kanyang malungkot na paglalakbay na hindi na matanaw Una sa dami ng aking kilala taglay ang di- mabigkas na pangarap Di maipakitang pagmamahal At kahit pagkaraan ng maraming pagsubok Sa gitna ng nagaganap na usok sa umaga Maniwala’t dili panghihina at pagbagsak!
Ano ang naiwan!
Mga naikuwadrong larawang guhit, poster at larawan, Aklat, talaarawan at iba pa.
Wala nang dapat ipagbunyi Ang masaklap na pangyayari, nagwakas na Sa pamamagitan ng luha naglandas ang hangganan, gaya ng paggunita Ang maamong mukha, ang matamis na tinig, ang halakhak At ang ligayang di- malilimutan.
Walang katapusang pagdarasal Kasama ng lungkot, luha at pighati Bilang paggalang sa kanyang kinahinatnan Mula sa maraming taon ng paghihirap Sa pag-aaral at paghahanap ng magpapaaral Mga mata’y nawalan ng luha, ang lakas ay nawala O’ ano ang naganap, Ang buhay ay saglit na nawala Pema, ang immortal na pangalan Mula sa nilisang tahanan Walang imahe, walang anino at walang katawan Ang lahat ay nagluksa, ang burol ay bumaba, ang bukid ay nadaanan ng unos Malungkot na lumisan ang tag-araw Kasama ang pagmamahal na inialay Ang isang anak ng aking ina ay hindi na makikita Ang masayang panahon ng pangarap.
