"Alamat ng mapanakit na rosas"

Nung unang panahon may isang kaharian na namumuno ng nagmamahalang magasawa, sila ay masaya,mabait at mapagmahal sa kanilang kaharian. Sa 10 years na pagmumuno naka silang sila ng sanggol na napakaganda, kasing ganda ng bagong namulak na mga bulaklak kaya nila pinalanganan na Rosas. Ngunit ang Isang malubhang pangyayare ay naganap. Namatay ang reyna sa isang imperial na attack. Sa lubhang lungkot ng hari pinangako niya proprotektahan niya lahat ng mahal niya sa buhay. Pero napansin niya hindi lang sa labas ang pwedeng manaket sa kanila ngunit pari ren ang loob ng kanilang kaharian. Kaya I-diklinara na lahat ay dapat nang maka suot ng armour. Para maprotektahan talaga silang lahat. Makalipas ng 18 years Si prinsesang Rosas ay nasawa at nagalet na dapat nasa tuktok siya ng tower ng kanilang kaharian. "Bakit ganun! Ako lang ang ganitong prinsesa na nakakulong sa tuktok ng tower!" Galit na sinabi ni prinsesang rosas. "Para po ito sa iyong ikakabuti mahal kong prinsesa." Sabi ng kanyang guardin "Ngunit ayaw kona! Gusto kona maka alis dito!" Galet niyang sinabi sabay tanggal ng kaniyang helmet. Lumuhod ang kaniyang guardia "ang aking mahal na prinsesa, kung nais niyo talaga makalabas dito, ikaw ay aking tutulungan." Nung araw na yun nagtakas sila, naglakbay, nagaway, napahod at nagtawanan at sa higit sa lahat nag kaisang dibdib ren. Lumipas mg ilang buwan, napatakbo si Sir Raphael na hinahanap ang kaniyang asawa "Mahal! Mahal!" Nahanap niya si rosas na nagbubuhat ng mga sako. Ipinahinto niya si raphael sabay baba ng sako. Ipinaliwanag ni Raphael na ang kanilang kaharian ang sinusugod ng kaharian na nakapatay sa Reyna ang kaniyang Ina, pero sa 20 years na pagtatago sa mundo at ang kapahamakan. Sila ay naging duwag kaya di nagdalawang isip na bumalik sila sa kanilang kaharian. Pagpunta nila dun may mga nagiimpake na. Sa pagpatay ng Reyna at biglang pagkawala ng prinsesa ay dumagdag sa problema ng hari, Dahil dun siya ay humihina ng araw araw. Ngunit nung bumalik si prinsesang Rosas sa palasyo Niyakap agad nuto ng kaniyang ama. "Mahal kong anak! Saan ka nagmula?? Kumakain kaba ng mabuti??" Iba't ibang tanong pagkasunod ng Isa, pero si Prinsesang Rosas ay tumandang malakas,malusog at mas maganda. "Mahal kong hari, ako po yung dahilan kung bakit siya nakatakas, patawarin niyo po sana ako." Sabi ni Raphael sabay luhod, ngunit di nagalet ang ama, kase napasa ang kaniyang anak sa pagtakas dun. "Papatawarin kita, kung di sayo ay alam kong maslulungkot ang buhay ng aking anak." Sabi ng hari. Walang nasayang na oras tinawag lahat ng natitirang tao sa kaharian, lalake o babae. At tumayo si prinsesang Rosas sa taas, habang nagulat ang mga tao siya ay nagbigay ng speech. "Mahal kong mga tao, alam ko ngayun ay kayo ay natatakot sa mangyayare ngayun, pero huwag kayo magalala, pwede naten silang talunin, ang kailangan lang naten ay tibay ng puso at pagtitwala sa sarili!! Kaya tara na at ipagtanggol naten ang ating kaharian!!" Ang mga tao ay sabay sumigaw ng masaya at nagsimula na sila gumawa ng mga plano, nag train at humandang maglaban. Sa digmaang ito lahat ng mga babae ay nag cross bow, bow and arrow tas nag sila nagsisindi ng mga canon balls. Habang ang mga lalake ay nasa mga kabayo nila tinatangol nila ang kanilang laharian Si prinsesang Rosas ang nasa harap ng kanilang mga tao siya ang naglelead habang si Sir Raphael ay Tumutulong sa mga babae maka tama sa ibang mga kalaban. Sa huli nanalo sila pero. Di nila matagpuan ang kanilang Prinsesa. Nung natagpuan na tumakbo si Sir raphael at inakbayan ito sa kaniyang kamay. "Mahal, mahal! Gumising ka! Nanalo tayo! Huwag mo kaming iwanan!! Huwag mokong iwanan..." Di matigil ng mga tao na malungkot at mapaiyak. Nasa likod ni Sir raphael ang hari at nilagay ang kaniyang kamay sa balikat ni raphael. Makalipas ng ilang linggo, araw na ng libing ni prinsesang rosas. Kakatapos lang ilibing si prinsesang Rosas at napaiwan si raphael sa kaniyang grave. Aalis na sana siya nung may napansin siyang may namumulak na halaman sa grave ng kaniyang mahal. Lumapit siya at huhugutin niya sana ang isang bulaklak na rosas, pero siya ay napaatras nung naramdaman niyang matalim at masakit. Napatawa ng maliit si Sir raphael at sinabi "Matalim at masakit, pero maganda, kasing tulad na pagmamahal ko sayo aking prinsesa" Mula nun, nabuksan ang mga mata ng hari na may masasaktan at parte lang yun ng buhay, di naten controlado at di naten kasalanan.

-"Wakas"-

GUYS TULONG PWEDE NIYO BANG I-PARAPHASE TAS I-SHORTEN PERO SA TAGALOG?? ​